Per la Txell
No, no podia saber que marxava. Ho sabia? Ho pensava? Potser sí que imaginava que hi ha un camí que s’acaba, que quan hi poses un peu ja no és possible tornar-ne. Una veu, un xiscle agut, un somriure murri. Sempre una immensa rialla. Inclús callant, inclús cansada, impossible no copsar la seva força, la seva ma estesa, una empenta …